Sieroń Filip (1898–1973), działacz ruchu robotniczego i zawodowego górników. Ur. 15 IV w Sośnicy (obecnie dzielnica Gliwic) w polskiej rodzinie górniczej, był synem Wawrzyńca i Joanny z domu Włóka.
Po ukończeniu niemieckiej szkoły powszechnej S. pracował w l. 1912–14 jako robotnik w zabrzańskiej hucie «Reden», a następnie, do r. 1916 był górnikiem kopalni «Guido». Wr. 1917 powołano go do armii niemieckiej i wysłano na front do Francji. Gdy w Niemczech zaczęła się rewolucja w r. 1918, wstąpił do Związku Spartakusa, a potem do Komunistycznej Partii Niemiec (KPN). Po zdemobilizowaniu, wiosną 1919, wrócił do Zabrza (wtedy Hindenburg) i podjął pracę w kopalni «Guido». Wstąpił do klasowego Centralnego Związku Górników na Górnym Śląsku, a w r. 1920 związał się z Freie Arbeiter-Union (Wolna Unia Robotnicza). Jednocześnie w l. 1920–1 działał w Komunistycznej Partii Górnego Śląska. Od r. 1924 pracował w kopalni «Delbrück» (obecnie «Makoszowy») w Zabrzu i pełnił funkcję sekretarza komórki KPN (1924–5). W r. 1925 wszedł do kopalnianej Rady Zakładowej z listy wolnych związków zawodowych. W t. r. wybrany został na sekretarza Komitetu Miejskiego KPN w Zabrzu, a w l. 1927–33 pełnił funkcję kierownika Wydz. Zawodowego w Komitecie Okręgowym KPN. W l. 1925–33 wchodził z listy KPN w skład rady miejskiej Zabrza; rozwijał działalność w jej komisjach do spraw mieszkaniowych, aprowizacyjnych i sportowych. Działając w KPN, należał jednocześnie do afiliowanych do tej partii organizacji: Roter Frontkampferbund (Związek Bojowników Czerwonego Frontu), Internationale Rote Hilfe (Czerwona Pomoc), Deutscher Freidenker Bund (Niemiecki Związek Wolnomyślicieli). Jako działacz w Freie Gewerkschaften (Wolnych Związkach Zawodowych) należał do komunistycznej opozycji tych związków. Był przewodniczącym Okręgowego Komitetu Revolutionäre Gewerkschaftsopposition (Rewolucyjnej Opozycji Związkowej). W r. 1930 wysunięty przez komunistów S. kandydował bez rezultatu na posła do Reichstagu. W styczniu 1931 był współorganizatorem wielkiego strajku górników Zabrza i Bytomia. Przewodniczył okręgowemu komitetowi strajkowemu w Zabrzu. Po strajku został zwolniony z pracy. Był jednym z organizatorów Einheitsverband der Bergarbeiter Deutschlands (Zjednoczenia Górników Niemiec). W l. 1931–3 pełnił funkcję przewodniczącego jego oddziału w Zabrzu oraz był członkiem Zarządu Głównego (ZG). Uczestniczył w zjazdach Związku w Bochum, Essen i Berlinie. Publikował artykuły w lokalnych gazetkach „Kampfruf” i „Der Bergmann”.
S. organizował współpracę z nielegalnie działającą w polskiej części Górnego Śląska Komunistyczną Partią Polski i wziął udział w Antyfaszystowskim Kongresie Niemiecko-Polskim 29 I 1933 w Gliwicach zorganizowanym przez komunistów w przededniu przejęcia władzy przez hitlerowców. Aresztowany w marcu 1933 podczas ogólnoniemieckiej akcji represyjnej po podpaleniu Reichstagu, S. był więziony w Zabrzu, Gliwicach i Berlinie, a następnie przewieziony został do obozu w Sonnenburgu. We wrześniu 1933 wrócił do Zabrza, jednak pozostawał pod ścisłym nadzorem policji i Gestapo. Nie mogąc wrócić do kopalni, pracował tylko dorywczo i kontynuował konspiracyjną działalność partyjną. W r. 1936 został ponownie aresztowany pod zarzutem zdrady stanu i na rozprawie we Wrocławiu otrzymał wyrok 15 miesięcy więzienia. Karę odsiadywał w Świdnicy. Po jej odbyciu wysłano go do obozu w Lichtenburgu, a stamtąd do Buchenwaldu. Został zwolniony dopiero 28 IV 1940 w wyniku amnestii, ogłoszonej z okazji urodzin Hitlera. W l. 1940–4 pracował w kopalni «Königin Luise» (obecnie «Zabrze») i nawiązał współpracę z konspiracyjnymi grupkami antynazistowskimi. W sierpniu 1944 po zamachu na Hitlera, ponownie został aresztowany.
Zwolniony warunkowo, S. ukrywał się aż do zajęcia miasta przez wojska radzieckie. Zgłosił się natychmiast do pracy w komendanturze i organizował zabezpieczenie zakładów pracy. W marcu 1945 wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej (PPR) i rozpoczął akcję tworzenia komórek partyjnych w mieście. Był delegatem na I Zjazd PPR w grudniu 1945 w Warszawie. W l. 1945–8 był członkiem Plenum i Egzekutywy Komitetu Miejskiego (KM) PPR w Zabrzu oraz Komitetu Wojewódzkiego (KW) PPR w Katowicach. Działał w Centralnym Związku Zawodowym Górników (CZZG), który po zjeździe w r. 1948 zmienił nazwę na Związek Zawodowy Górników (ZZG); S. był przewodniczącym Rady Zakładowej w kopalni «Zabrze-Wschód» (1945), pracownikiem zabrzańskiego oddziału CZZG (1945–6), przewodniczącym Miejskiej Rady Związków Zawodowych (1946–7), a następnie przewodniczącym Zarządu Oddziału CZZG w Zabrzu. Następnie do r. 1967 był członkiem ZG ZZG. Został delegatem na I Kongres Związków Zawodowych w listopadzie 1945 w Warszawie. W l. 1954–8 pracował w ZG ZZG początkowo jako sekretarz, a później jako wiceprzewodniczący. Po zjednoczeniu partii robotniczych przeszedł do pracy w aparacie partyjnym Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR). W l. 1951–2 był sekretarzem KM PZPR w Bytomiu, w l. 1953–4 – I sekretarzem Komitetu Powiatowego PZPR w Tarnowskich Górach. Był delegatem na II Zjazd PZPR (marzec 1954). W l. 1954–8 pracował w ZG ZZG jako sekretarz, następnie wiceprzewodniczący. W r. 1958 przeszedł na emeryturę, lecz nadal działał politycznie i społecznie. Był członkiem Egzekutywy KM PZPR w Zabrzu, członkiem Komisji Historii Ruchu Zawodowego Centralnej Rady Związków Zawodowych. Zmarł 28 II 1973 w Zabrzu i tam został pochowany. Był m. in. odznaczony: Orderem Sztandaru Pracy I i II kl., Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
S. był żonaty z Jadwigą z Blachników, z którą miał syna Maksymiliana i córkę Barbarę, zamężną Lewandowską.
Ludzie trzydziestolecia, Pod red. H. Rechowicza, Kat. 1974 (fot.); Śląski Słown. Biogr., I (bibliogr.); – Dzieje górniczego ruchu zawodowego w Polsce 1945–1987, T. 3, Pod red. J. Kantyki, Kat. 1990 s. 39, 91, 147, 465; Dzieje ruchu robotniczego na Górnym Śląsku, Pod red. F. Hawranka, Opole 1982; Hawranek F., Niemiecka socjaldemokracja w prowincji górnośląskiej w latach 1929–1933, Wr. 1971; Kantyka Z., Między utopią a ideologią. Ruch zawodowy w województwie śląsko-dąbrowskim, Kat. 1991; Zabrze. Zarys rozwoju miasta, Oprac. H. Rechowicz, Kat. 1967; – „Dzien. Zachodni” 1973 nr 54; – AP w Kat.: Materiały b. Archiwum KW PZPR.
Jan Kantyka